Nie każdy człowiek lubi towarzystwo, imprezowanie do białego rana czy wyjazdy integracyjne. Niektórzy zdecydowanie bardziej cenią sobie spokój w towarzystwie samych siebie. Kim jest samotnik – aspołeczny typ osobowości?
Czym jest aspołeczność?
Aspołeczność nie jest terminem nacechowanym negatywnie. Wielokrotnie mylony bywa z nastawieniem antyspołecznym – które charakteryzuje się występowaniem nastawienia i zachowań destrukcyjnych w stosunku do społeczeństwa. Osoba o myślach o charakterze antyspołecznym powinna bezwzględnie skorzystać z pomocy psychologa, umawiając się na konsultację na Strefamysli.pl. Typ aspołeczny nie ma natomiast żadnych odczuć w stosunku do otoczenia – nie jest po prostu zainteresowany kontaktami z innymi ludźmi, w szczególności zrzeszeniem się, tworzeniem grup społecznych, identyfikowaniem się z danymi społecznościami lub grupami. Nie stanowi zagrożenia dla społeczności.
Jakie są przyczyny zachowań aspołecznych?
Zachowania aspołeczne w dużej mierze warunkowane są indywidualnymi cechami osobowościowymi danego człowieka – często wręcz są skłonnościami dziedzicznymi, na które nie mamy żadnego wpływu. Sugeruje się, że do wykreowania osobowości o cechach aspołecznych mogą przyczyniać się również czynniki środowiskowe, jak wzrastanie w tzw. chłodzie emocjonalnym, brak zainteresowania ze strony opiekunów, traumatyczne przeżycia, w tym przemoc domowa. Do powstania postawy aspołecznej mogą również przyczynić się niskie poczucie własnej wartości, które wywołuje izolowanie się od grupy i społeczeństwa.
Co dokładnie należy uznawać za zachowania aspołeczne? Czy jestem aspołeczny?
Nie każda odmowa wyjścia ze znajomymi czy spotkania w gronie rodzinnym traktowana powinna być jak objaw osobowości aspołecznej. Sytuacje losowe w naszym życiu, duże zmęczenie czy wysoki poziom stresu – to także mogą być przyczyny chwilowej chęci odizolowania się od świata zewnętrznego, odpoczynku i nabrania sił w domowym zaciszu. Osoba o cechach aspołecznych natomiast permanentnie nie są zainteresowane integracja z grupą. Samotność jest dla nich zawsze lepszym wyborem – podczas przebywania w towarzystwie mają poczucie, że marnują swoją energię i czas, które mogliby spożytkować lepiej w samotności. W pracy preferują zadania wymagające samodzielnej realizacji, nie potrafią współpracować czy identyfikować się z grupą.
Czy bycie aspołecznym jest problemem? Czy wymaga leczenia?
Typ aspołeczny nie jest problemem dla ogółu społeczeństwa, jednak jego wycofanie i zachowania nacechowane obojętnością wobec grupy, nerwowością i zmieszaniem w towarzystwie, brak umiejętności prowadzenia rozmowy – mogą być przyjmowane negatywnie, szczególnie w kontekście nawiązywania relacji pracowniczych czy koleżeńskich. Ludzie aspołeczni – przez częsty brak zrozumienia norm społecznych i zasad postępowania w relacjach – postrzegani są jako dziwni i nazbyt nieśmiali. Często powoduje to u nich rozwój zaburzeń psychicznych – jak zaburzenia osobowości zaburzenia afektywne dwubiegunowe – fobii społecznych czy depresji.
Jak radzić sobie z byciem aspołecznym?
Osoba aspołeczna – pomimo tego, że najlepiej czuje się w swoim własnym towarzystwie – nie jest istotą nieodczuwającą samotności. Jednak lęki i brak motywacji do nawiązywania relacji blokują ich przed podjęciem działań i próbowaniem przełamywania swojej niechęci do przebywania w towarzystwie. Jeśli aspołeczne cechy osobowości zaczynają ci przeszkadzać – warto jest umówić się na rozmowę z psychologiem. Posiadający bardzo dużą wiedzę i doświadczenia, a przede wszystkim bardzo duże pokłady empatii i zrozumienia psycholog, pomoże w zmianie nastawieniu i spojrzeniu w pozytywny sposób na przyszłość, opracowaniu technik i metod adaptacyjnych.
Osoba aspołeczna – mimo że samotność jest jej lub jego sposobem na życie – może być głęboko nieszczęśliwa z uwagi na otaczający świat i niezrozumienie. Warto zatem wziąć sprawy w swoje ręce i spróbować poskromić swoją niechęć do kontaktów z innymi, by łatwiej iść przez życie i świat.
Materiał zewnętrzny. Skonsultuj się z odpowiednim specjalista przed podjęciem jakichkolwiek działań.
