Dysplazja stawów biodrowych jest schorzeniem ortopedycznym często spotykanym wśród psów, przy czym niektóre rasy są szczególnie predysponowane do rozwoju tej choroby. Zazwyczaj dotyka ona większych i cięższych ras, takich jak Labrador Retriever, Owczarek Niemiecki, Rottweiler czy Golden Retriever. Również rasy olbrzymie, jak Dog Niemiecki czy Święty Bernard, wykazują wyższą skłonność do cierpienia na dysplazję biodrową z powodu szybkiego tempa wzrostu i dużej masy ciała, która wywiera dodatkowy nacisk na stawy.
Dysplazja biodrowa rozwija się na skutek nieprawidłowego rozwoju stawu biodrowego, co może prowadzić do jego luźności, a w konsekwencji do bólu, zapalenia i stopniowej degradacji. Wczesne rozpoznanie i leczenie są kluczowe dla zapewnienia psu jak najlepszej jakości życia. Właściciele psów tych predysponowanych ras powinni być szczególnie uważni na wszelkie oznaki problemów ze stawami, a regularne kontrole u weterynarza oraz odpowiednie zarządzanie wagą i aktywnością psa mogą pomóc w minimalizacji ryzyka rozwoju dysplazji oraz w łagodzeniu jej objawów.
Jest powszechnie wiadomym, że objawy dysplazji bioder mogą pojawiać się w różnym wieku psa, choć nie zawsze są one wyraźne i łatwe do zidentyfikowania. Często zdarza się, że w początkowej fazie objawy są subtelne, co sprawia, że mogą być łatwo przeoczone przez właścicieli. Najczęściej symptomy te zaczynają być zauważalne u psów w wieku od 6 do 12 miesięcy, podczas intensywnego okresu wzrostu. Może się również zdarzyć, że łagodne formy dysplazji ujawniają się dopiero u psów w wieku 4-5 lat, co dodatkowo może wprowadzać w błąd hodowców i weterynarzy, którzy nie podejrzewają tej choroby u starszych psów. Niektóre objawy mogą nawet występować u bardzo młodych szczeniąt, mających zaledwie 3-4 miesiące.
Zachowania, które powinny wzbudzić niepokój u właściciela psa, obejmują różne stopnie kulawizny kończyn miednicznych, zarówno jedno-, jak i obustronnej. Psy dotknięte dysplazją stawów biodrowych mogą wykazywać:
- sztywność ruchów,
- ostrożność przy wstawaniu,
- trudności z siadaniem czy kładzeniem się,
- problemy z poruszaniem się po schodach,
- problemy z wskakiwaniem na wyższe powierzchnie, jak np. do samochodu,
- zmniejszoną aktywność fizyczną,
- większą ilość snu,
- oporność na ruch po odpoczynku.
Opiekunowie czasem opisują chód psa dotkniętego dysplazją jako „kicanie królika”. Kulawizna u psa może nasilać się po aktywności fizycznej, a młody rosnący szczeniak może stać się mniej chętny do zabawy.
Objawy dysplazji biodrowej zazwyczaj stają się bardziej widoczne, gdy pies zaczyna być bardziej aktywny, co jest typowe dla zdrowych, rosnących szczeniąt. Nawet mniej doświadczeni opiekunowie mogą z czasem zauważyć, że zachowanie ich pupila odbiega od normy. Jest to kluczowy moment, aby skonsultować się z zaufanym weterynarzem, który może postawić dokładną diagnozę i w razie potrzeby zaproponować odpowiednie leczenie. Jak może wyglądać leczenie dysplazji u psa dowiesz się na https://cowsierscipiszczy.pl/dysplazja/
